OD kiary Cd Nick

Miałam dzisiaj dyżur w szpitalu. Przez te zamieszki ja i moi ludzie mieliśmy pełno roboty! W dodatku jeden konował „ lekarz” się rozchorował i musiałam biegać z jednego oddziału na drugi! Dobrze że miałam szóstkę z WF-u! Mięliśmy pełno rannych policjantów i przy okazji demonstrantów. Co chwilę opatrywałam poważne rany. Tu ktoś z rozbitą głową, tu z raną postrzałową, albo jeszcze ofiara wypadku samochodowego! Istne urwanie głowy! Miałam dyżur nocny i dzienny więc 24 godziny na nogach bez możliwości snu. Gdy w końcu wszystko się uspokoiło i poszłam na chwilę do swojego „pokoju” wypoczynkowego. Nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę! – odezwałam się.

Po chwili w drzwiach pojawił się mój kolega! Doktor Fridz Jonson! Był synem ordynatora szpitala lecz nie za dobrze się ze sobą dogadywali… Często mi udzielał pomocy i mogłam na niego liczyć.

- Cześć! Nie przeszkadzam Ci? – spytał wychylając tylko głowę zza drzwi.

- Nie! Wchodź śmiało! – zachęciłam go – Dopiero co przyszłam, ale pewnie zaraz znowu będę musiała iść – powiedziałam i głośno westchnęłam.

Po chwili wszedł i włączył czajnik na kawę i usiadł na fotelu, naprzeciwko mnie.

- Kiepsko ostatnio wyglądasz! – przyznał. Zawsze nie owijał w bawełnę, tylko walił prosto z grubej rury!

- Kiepsko ostatnio sypiam – przyznałam – W dodatku te dodatkowe dyżury za Dżejsona! Eh… Mam urwanie głowy! – powiedziałam i lekko ziewnęłam.

- Może idź do domu i spróbuj odpocząć a ja wezmę za Ciebie zmianę! Musisz odpocząć a ja nie mam nic ciekawego do roboty! – powiedział nagle.

- Powiedz… - zaczęłam – Chcesz wziąć mój dyżur, bo chcesz uniknąć znowu swojego ojca! Mam rację? – spytałam sarkastycznie i złośliwie się uśmiechnęłam.

Ten się lekko zaśmiał, spuścił na chwilę głowę i powiedział uśmiechając się do mnie:

- Ty to zawsze potrafisz mnie rozgryźć Liso Mongomery! – odparł również sarkastycznie.

- Przede mną nic nie ukryjesz! Pamiętasz? Byłam policjantką! – powiedziałam dumnie.

- Ta… I dlatego nic Ci nie umknie! – powiedział wciąż rozbawiony, lecz w końcu spoważniał – To co?! Zgodzisz się? – spytał z nadzieją.

- Może tak… A może nie… Hm… Sama nie wiem – drażniłam go lekko.

- Wredota z Ciebie! Powiedz wreszcie! – powiedział z lekka poirytowany lecz uśmiech nie zniknął z jego twarzy.

- Zgoda! Marzę o odpoczynku! – powiedziałam do niego – Dzięki!

- To ja dziękuję! – powiedział zaparzył sobie kawę i wyszedł. Ja natomiast ubrałam się i wyszłam ze szpitala. Była późna noc! Gdzieś po północy. Szłam chodnikiem i słyszałam tylko swoje głośne kroki uderzające o chodnik. Nie chciałam brać taksówki, bo chciałam trochę pooddychać „świeżym” powietrzem, jeśli można to tak nazwać… Wtedy nagle usłyszałam pisk opon i strzelaninę, niedaleko mojego domu!

- No nie! Nie może być chociaż raz spokojnie?! – powiedziałam na głos i pobiegłam szybciej w stronę mojego domu. Wychyliłam się lekko zza rogu i zobaczyłam jak policja strzela do jakiś ludzi. Ci też odpowiadali ogniem! To pewnie była jedna z tych grup, co się buntuje… Cóż! Mi też się nie podobało jak nas traktują i w ogóle, więc ich rozumiałam. Cieszyłam się ze nie jestem już policjantka z jednej strony, bo bym musiała się słuchać tych wszystkich idiotów! Odeszłam w samą porę!

Wtedy nastąpiła fala wybuchów. Auta wylatywały w powietrze i wszystko stanęło w płomieniach! Słychać było krzyki ludzi i alarmy aut. Wtedy nagle kogoś zauważyłam leżącego niedaleko mnie. Był nieprzytomny i był ubrany na wojskowo. Od razu włączył się mój instynkt lekarza i podbiegłam do niego szybko!

Leżał za autem, więc może chciał się tam schronić! Od razu sprawdziłam mu puls. Serce biło lecz słabo! Był nieprzytomny, zaczęłam szukać jakiś ran i po chwili jedna zauważyłam! Była to rana postrzałowa w klatkę piersiową! Musiał być szybko zoperowany! Jednak wiedziałam, że z drugiej strony to może mu zagrozić, bo go złapią! Bądź co bądź, ale Ci wyżej postawieni najchętniej by zabili buntowników! Rozejrzałam się. Walki nadal trwały i nikt Nie zauważył rannego… Co robić?! Co robić?! W końcu zdecydowałam, że zabiorę go jakoś do siebie do domu, który stał kilka przecznic dalej!

Dobrze, że miałam zahartowane ciało, bo lekki to on nie był! Treningi policyjne zrobiły swoje! A jeszcze treningi sztuk walki… Dodały mi sporo więcej siły. Przerzuciłam go na swój bark, wzięłam jego karabin pól automatyczny i szybko zaczełam iść w stronę mojego domu.

Dotarłam na miejsce po ośmiu minutach! Od razu go położyłam na łóżku w salonie, zdjęłam z niego kamizelkę i ubrania z klatki piersiowej i zaczęłam działać! Dobrze, że zabieram zawsze ze sobą cały sprzęt i niektóre leki do domu! Złodzieje są wszędzie i zawsze trzeba się zabezpieczać! Wbiłam szybko igłę w lewą rękę mężczyzny i założyłam wenflon. Zaczęłam opatrywać ranę. Wyciągnęłam kulę i zatrzymałam krwawienie, po czy zamknęłam ranę i zabandażowałam ją. Podałam antybiotyki i czekałam aż się wybudzi. Miałam tylko nadzieję, ze nie uratowałam jakiegoś psychola, który będzie chciał mnie zabić!

Poszłam się umyć, bo byłam cała w jego krwi! Szybko z siebie zbyłam jego krew i wróciłam do salonu. Sprawdziłam ponownie puls. Lekko się wzmocnił! Kroplówka wzmacniająca była podłączona a ja cały czas monitorowałam jego stan.